"ගෙදර දිහාවෙ කිසිදෙයක් නෑ. දරු තුන්දෙනාට මොනව හදල දෙනවද කියල හිතා ගන්ඩ බෑ...," සිරිමතී ගෙයි පිල් කඩට වී පාර දෙස බලා උන්නේ වැඩ ඇරී එන ගුණසිරිගේ දර්ශනය බලාපොරොත්තුවෙන්ය. ඔහු ඒ එන්නේත් නිකම්ම නොවන බව සිරිමතී දනී. දැන් දැන් ගමේ කොල්ලො කුරුට්ටෝ කීප දෙනෙක්ම හොර අරක්කු විකුණන බව වටේ පිටේ එකීලා නගන මැසිවිලි වලින් ඇය දැනගෙන උන්නාය. වැඩ ඇරී එන ගමන් ගුණසිරි සප්පායම් වී එන්නේ ඒවායින්ය. ගමේ හොර අරක්කු විකුණන උන්ටත් පෙරන උන්ටත් සාප කර, ඇති සෙතක් නැති බව ඇය වටහාගෙන ඇති සේය.
" ඇමති කෙනෙක් කට්ටිය දාල මහ පරිමානෙන් හොර අරක්කු පෙරලලු කියන්නෙ.."
"අනේ ඔය කාගෙ හරි පට්ටපල් කෙබරයක් වෙන්ඩැති..අනිත්එක ඔය ඇමති ගොල්ලන්ට අපහාස කොරන්ටත් ඔහොම නවනිංගිරා කතා හදනවලු...ඒ ගොල්ලන්ට සල්ලි නැතුවැය. දූලගෙ අප්පච්චි කියව්වෙ මේ ලගදි ලස්ස ගානක කාර් වාගෙකුත් දුන්නලු කියල.." ගෙදර ආ එකියක් පිළිතුරු දුන්නාය.
" බොට ඉතිං බොගෙ මිනිහ මොනව කීවත් ඉස් මුදුනින් පිළිගන්නවනෙ.... අහපං රේඩියෝ එක. අන්න ඒකෙ තමා ගියෙ. ඕවගෙ ඇත්ත නැත්ත ඉතින් මම දන්නෑ. ඒත් ඉතින් ඔය මිනිස්සු පරම්පරා හතකටත් හම්බ කරල තවත් පරම්පරා හතකටත් හම්බ කරන්නෙ දෙන පඩියෙන්යැ.."
පාවට්ටා ගස් අතරින් ගුණසිරි වැනි වැනී එනවා දුටු සිරිමති හිදගෙන හුන් තැනින් නැගිට අත් දෙකෙන් පස්සා පැත්ත පිස දැම්මේ පුරුද්දටය. " ඔය එන්නෙ අදත් කටගොන්නක් බී ගෙන" ඇය තමාටම මුමුණා ගත්තීය. ක්ෂණයකින් ඇගේ මුව සිනහවෙන් පිරී ගියාය. ගුණසිරි, පයින් ඇවිද විත් මහන්සියැයි තම බිරිද හුන් තැනම බිම හිද ගත්තේය.
" මොකද අම්මෙ අද මේ තාත්තට වෙලා තියෙන්නෙ..අද නම් ෂූවර් එකටම ඉර අනිත් පැත්තෙන් පායනව.."
ලොකු දුව දම්සදී කීවාය.
" දැන් උඹලට ප්‍රස්නෙ වෙලා තියෙන්නෙ මං බීල ආපු නැති එකනේ නේද? හිටපංකො ගිහිං එන්ඩ හංදිය පැත්තට..." ගුණසිරි හුන් තැනින් නැගිට්ටේය.
" අනේ......තාත්තිට ඉතින් විහිළුවක්වත් තේරෙන්නෑනේ...." ලොකු දුව ඔහුගේ අතින් අල්ලා ගත්තාය.
"ඉන්ඩකො...තාත්තිට තේ එකක් වක්කරගෙන එන්ඩ...." දම්සදී ගේ ඇතුළට ගියාය...
"අදනං හම්බෙච්චි දෙයක් නෑ....දැන්..මිනිස්සු ගොයම් කපන්නෙ නෑ..ඔක්කොම බූතයා ගහනව...අනිත් එක එ්ක කුඹුරුකාරයාට ලාභයි ගොයම් කපන්ඩ මිනිස්සු කුළියට ගන්නවට වැඩිය. කුළියට ගත්තත් දැන් උන් බීඩියයි බුලත් හපේටයි මිසක් වැඩ කරන්ඩ එච්චර මහන්සි වෙන්නෑනෙ....එ‍්කෙන් ඉතිං පාඩුව සුනාමි කාරයින්ට...ඒ මිනිස්සුන්ටත් පාඩුයි. අපිට හරියට පඩියක් ගෙවන්ඩත් ඒ මිනිස්සුන්ට වැඩ එන්නෑ. මටත් දැන් ඉස්සර තරම්ම සුනාමිවල වැඩ කරන්ඩ බෑ. අරකෙ ඉදගෙන ඉදලම කොදුනාරටියත් ඇදුං දෙනව වගේ..." ගුණසිරි දම්සදී ගෙනා වතුර කෝප්පෙන් කට හෝදා මනාව වැවුණු උඩුරැවුලත් යටි රැවුලත් දෙකම එකට හිටින සේ වං අල්ලෙන් පිස දැම්මේය.
සීනි ටිකක් වං අල්ලට ගෙන එකපාරටම කටට දාගෙන කා පසුව තේ බීම ගුණසිරිගේ කුඩාකල සිටම තිබූ පුරුද්දකි..." එහෙම කලින් සීනි කාල තේ බොනකොට දත් පණුවො කන්නෑ කියල අපෙ අප්පොච්ච කියල තියෙනව.." ගුණසිරි දූලට එහෙම කිව්වත් දූලනං කැමති තේ එකට සීනි දාගෙන බොන්නටය.
"සිරී... මට කමිසයක් ගෙනැත් දෙන්ඩකො.."
"ඒ ගමන මේ කොහෙ යන්ටද...හදන්නෙ...." සිරිමතී මැසිවිලි නැගුවාය.
" ටවුමට ගිහිං එන්ඩය කියල...වැඩ ඇරිල එන්ඩ හදද්දි චන්දරේ කිව්ව..මිනිහගෙ තාත්තත් එක්ක ටවුමෙ දොස්තර මහත්තයා ගාවට ගිහිං එන්ඩ කියල....ඒ මිනිහ ගාව මෙච්චර දවසක් වැඩ කරල බෑ කියන්ඩත් බෑනෙ..."
"තාත්තෙ එහෙනම් ඒත් එක්කම මට පොඩි බඩුවකුත් ගේන්ඩකො.." දම්සදී කීවාය.
"ඒ මොකද්ද ඒ...."
"මගෙ කවකටු පෙට්ටිය ඔක්කොම කැඩිල...මට අලුත් කවකටු පෙට්ටියක් ගෙනැත් දෙන්ඩකො...පන්තියෙ ළමයි ඔක්කොම ගාව අලුත් නටරාජ කවකටු පෙට්ටි තියෙනව..." ඈ කන්කෙදිරි ගෑවාය..
" අනේ පුතේ දැන් මං ගාව සල්ලි කොහින්ද ? හෙටවත් මං අර සුනාමි ගහපු සල්ලි අරගෙන උඹට හොද කවකටු පෙටිටියක් අරං දෙන්නංකො...."
සිරීමතී මුවින් නොබැන උන්නාය..දම්සදී ගස්සාගෙන ගෙතුළට රිංගුවාය...
පන් වලින් වියන පැදුරු, වට්ටි , මලු ආදිය විතුණා ගන්නා මුදල් වලින් සිරිමතී ගෙදරට අවශ්‍ය අඩුම කුඩුම ටික ගත්තාය. දරුවන්ගේ ඉස්කෝලෙ වැඩ වලටද එයින් යම් දායකත්වයක් සැපයූවාය. ඇතැම් දිනවල කුළියක් මලියක්වත් නොලැබෙන ගුණසිරිට එය මහත් වූ අස්වැසිල්ලක් විය.
ගුණසිරි චන්දරේගේ තාත්තාත් තම පුස් සයිකලයේ නංවාගෙන ටවුමටම පැද්දේය. එක දිගට සුනාමියට ගොයම් ඔබා තම පිට කොන්ද ඇදුම් දුන්නත් ඒ බැව් වයසක උන්දෑට කියන්නට නොගියේ, එසේ කරොත් කළ උදව්වේ වටිනාකමක් නැති බව ගුණසිරි දත් නිසාය. ඔහු වසයක උන්දෑව තම ශක්තිමත් බාහු යුගලයෙන් අල්ලා දොස්තර මහතාගේ ඩිස්පැන්සරිය ඉස්සරහ තබා ඇති පුටුවක පරිස්සටම වාඩු කරවීය.
"එහෙනං උඹ ඔතන හිටින් ..මං අර කඩේ දිහාවට ගිහිං එනකං...සෙනගත් පිරිලා කොහොමත් තව පැයක් දෙකක් යයි බෙහෙත් ගන්ඩ..." වයසක උන්දෑ ඔළුව සෙලෙව්වේය. එතැන සිටි උන්, මහල්ලා දෙස අනුකම්පා සහගත බැල්මක් හෙළූහ. ගුණසිරි එතැනින් මෑත්ව ටිකක් දුරින් ඇති පෙට්ටි කඩය දෙසට පිය මැන්නේය. ඒ බීඩියක් ඉරීමටය. ගුණසිරිට වැඩි දුරක් යාමට නොහැකි විණ. හදිසියේම යමක් තම යටි පතුලට පෑගෙනු ඔහුට දැනිණී. ඔහු තිබු පියවර එසේම තබා බිම බැලුවේය. එය පසුම්බියකි. ගැහැණීයකගේයැයි සිතිය හැක. ගුණසිරි වටපිට බැලුවේය. කවරෙකුත් පෙනෙන මානයේ නැත. හෙමින් පහතට නැමී පසුම්බිය ගෙන ඉනේ දවටා ගත්තේය.
ඔහුට යාමට ගිය ගමන යෑමට නොහැකි විය. බීඩි ඉරිල්ල පසෙක තබා ඔහු ආපසු හැරිණ. දැන් තමා යා යුත්තේ කොහේටදැයි සිතාගත නොහී දෙලොවක අතරමං වූවාක් මෙන් ගුණසිරිට දැනින. එය පසුම්බියක් බව සැබෑය. එහෙත් එය මුදල් පසුම්බියක්දැයි සැකහැර දැන ගැනීමේ නොතිත් ආශාවක් ගුණසිරි තුළ ඇතිවිය. ඩිස්පැන්සරියේ ගේට්ටුව ලග නැවතුණු ඔහු නැවත පාර දිගේ ටික දුරක් ඇවිදගෙන ගියේය. උගුර දණ්ඩ පවා වේලී ගියාක් මෙන් ගුණසිරිට දැනුණි. බීඩියක් නොව වතුර උගුරක් බීමේ අවශ්‍යතාවය දැඩි විය.
ගුණසිරි තේ කඩයට ගොඩවිය.
" උන්නැහේ තේ එකක් දාන්ඩද ?"
"තේ එකක් නෙවෙයි මට වතුර කෝප්පයක් දෙනවද?" ගුණසිරි බයාදු ගතියකින් කීවේය.
"මොකේ උන්නැහැ නිකං අසනීපෙන් වගේ..."
"නෑ....මේ..එහෙමට කියල අසනීපයක් නෑ...මුදලාලි...ඇගේ තෙහෙට්ටුවට වෙන්ඩැති.." ගුණසිරි වතුර වීදුරුව හිස් කොට ඩිස්පැන්සරියට ගියේය. ලෙඩ්ඩු පෝලිමේ තව ටික දෙනෙකි. " තව පෑ කාලකින් විතර ලොක්කට බෙහෙත් ටික ගන්ඩ පුළුවන් වෙයි.." ගුණසිරි හිතුවේය....
තවමත් පසුම්බිය ගුණසිරිගේ ඉනේය. ගුණසිරි කාටත් හොරෙන් එය පිටින් අත ගෑ බැලුවේය. එහි ගණකම් දෙයක් ඇතිබව ඔහුට දැනුණි. එහෙත් ඔහු තාම එය නොදැක්ක‍ේය. අනිවාර්යෙන් එහි මුදල්ම ඇති බව ඔහු අනුමාන කළේය. මහල්ලාගේ වාරය එළැඹින. ගුණසිරි ඔහුව දෝතින් අල්ලාගත්තත් පළමුව මෙන් නොව ගුණසිරිගේ දෙඅත් වෙව්ලන්නාක් මෙන්ය. කවුරුන් හෝ පසුම්බියේ අයිතිකරු පොලීසියට පැමිණිල්ලක් කොට දැන් දැන් පොලීසියෙන් පැමිණ ගුණසිරිගේ ඉන පරික්ෂා කරාවිදෝ යැයි අනියත බියකින් ගුණසිරිගේ හදවත ගැහෙන්නට විය.
දොස්තර මහතාගෙන් බෙහෙත් ගෙන අවසන මහල්ලා නැවත එක්කරගෙන විත් පුටුවේ ඉන්දවීය. මහල්ලා බෙහෙත් එක් අතකින් ගෙන ඉදිරිය බලා උන්නේය.
"එක්ක‍ො මං මේක මේකෙ අයිතිකාරය හොයල දෙනව..." ගුණසිරි එහෙම හිතුවත් " බෑ බැරි වෙලාවත් මේකෙ සල්ලි තිබුණොත්....." එක් නිමේශයකදී අන්සතු දෙයකට ලොබ බැන්දේය. " හරි මං මේ පසුම්බිය පෙන්නුවාම කියමුකො....ඒ කියල මේකෙ හරි අයිතිකාරය කවුද කියල කියන්නත් බෑනෙ...." ඔහුගේ හදවත සහ බුද්ධීය තර්ක විතර්කාදියෙහි යෙදෙන්නට විය. "අපරාදෙ මේකෙ අයිතිකාරයෙක් ඉන්නවද කියල ඒ වෙලාවෙම මට අහන්නයි තිබුණෙ....බෙහෙත් ගන්න ආපු කාගෙන් හරි මේක වැටුණද දන්නෑ...පවු.... එහෙම වුණානම් ඒ මනුස්සය බෙහෙත් ගන්නැතුව යන්ඩත් ඇති.....මං වගේ පව් කාරයෙක්.." ඔහු තමාටම ද්වේශ කර ගත්තේය.
ඔහු මහල්ලාද කැටුව ටවුමෙන් පිටත්ව ගියේය. ඔහුගේ උඩු හිතත් යටි හිතත් එකම මාර්ගයක ගමන් කරයි. ධ්‍යානගතවූවෙක් පරිද්දෙන්. එහෙත් ඔහුගේ දෙනෙත් වෙනදා මෙන් සරළ නොවීය. රුධිර නාල එළියට පිමිබී ඇති සේය. ශරීරය දරඩු වූවෙකු සේය. ඉහින් කනින් දහඩිය වැක්කෙරෙන්නේය. නෙත් යුග ඉදිරි මාවතටම මානාගෙන යන්නේය. වටපිට බැලිල්ලක් සිදු නොවුනේමය. ඒ තරමටම ගුණසිරිගේ සිත චංචල වී ඇති සෙයකි.
ගුණසිරි මහල්ලා දමා මොහොතක් හෝ කල් නොයවා ගෙදර ගියේය. යන අතරමග ඔහු තම ඉන එක් වතාවක් නොව දහ දොළොස් වතාවක් අතගා බැලුවේය. පසුම්බියේ විදියට සෑහෙන්න මුදල් තිබිය යුතු බව ඔහු අනුමාන කළේය. "අපරාදෙ මට කෙල්ලට කවකටු පෙට්ටියක් අරන් එන්ඩයි තිබුණෙ. කොහෙද තාම මට මේක ඇරල බලාගන්ඩ බැරි වුණානෙ. ඒත් " තාත්තට කොහෙන්ද සල්ලි " කියල ඇහැව්වොත් මගේ දිව පැටලෙන්නත් බැරි නෑ. එහෙම වුණොත් කෙලී මාව සැක කරන්ඩත් ඉඩ තියෙනව." ගුණසිරී වරදක් කළාදෝ යන මානසිකත්වයෙන් එසේ සිතුවත් එය වරදක්ම යැයි තවම ගුණසිරිගේ හදවතට දැනුණාද යන්න සැකයකි.
" කොහොම හරි පියදාස මුදලාලිගෙ කඩේට තියෙන ණය ටික ඉවරයක් කරල දාන්න පුළුවන් වෙයි. එහෙම වුණොත් කොච්චර දෙයක්ද..හෙමින් සැරේ වහලෙ ඉලුක් ටික අයින් කරල දාල ටකරං ටිකක් ගෙනෙල්ල අල්ලල දානව. ඒත් චන්දරේ අහයිද දන්නෑ " ගුණේ උඹට මෙච්චර සල්ලි කොහෙන්දැයි " කියල. එහෙම වුණොත් මං මොනව කියන්ඩද ? ඔහු ප්‍රශ්න ගණනාවක හිර වෙලා සේය.
"සිරී......" ගුණසිරි හිස පාත් කරගෙනම ගෙට ඇතුළු වූවේය.
"ඒත් මං මේ බැලුවෙ බෙහෙත් ගේන්ඩ යනවැයි කියල ගියපු උන්දැ මෙච්චර පරක්කු ඇයි කියලයි..." " මොකද මේ ඇස් දෙකත් එක්කන් තඩිස්සි වෙලා වගේ. දූලගෙ අප්පච්චිට උණ හැදෙන්ටවත්ද " ගුණසිරිගේ බෙල්ලේ දකුණු පැත්තට ඇය තම පිටිඅල්ල තියා බැලුවාය." උණ ගතියක් නම් පේන්ට නැතුවා..ඒ මොනව උණත් දූලගෙ අප්පච්චිගෙ වෙනසක් නම් පේනව..." සිරිමතී කියාගෙන ගියාය.
" කෝ ලොකු දූ..." ගුණසිරි විචාලේය.
" ඕං ඔය රමණිලාගෙ ගෙදර යනව කියල ගියෙ අට නමය වෙනකංවත් පොතක් පාඩම් කරල එන්නම් අම්මෙ කියල..ආයෙ මේ ගෙදර ඇදිරි වැටීගෙන එනකොට දරුවෙකුට පාඩම් කරගන්ට කියල හරිහමන් එළියක්වත් තියෙනව කියලය. කුප්පි ලාම්පු එළිවලින් පාඩම් කරන්ට එපාය කියල රේඩියෝවෙත් කියල තියෙනවලු. අනිත්තෙක කී පාරක් නම් කියල ඇද්ද ණය වෙලා හරි කරන්ට් එක අරං දෙන්ට කියල. කෝ ඉතින් ඊට වැඩිය හොදයි බීරි අලින්ට වීණා ගායනා කරානං.." නාටකයක ප්‍රධාන චරිතයට පණ පොවන්නියක සේ සිරිමතී කටහඩ උස් පහත් කරමින් අවැසි තැන්හි නිහඩවද හිද දුක්ක සත්‍ය මෙනෙහි කළාය. ගුණසිරි පිල්කඩ උඩ ඇති බූරු ඇදේ ඉද ගත්තේ.." මෙන්න මෙහෙ ඇවිල්ල යනවකො පොඩ්ඩක්.." යැයි හඩ බාල කළ ස්වරූපයකිනි.
" මොකෝ මේ රහසක් කියන්ඩ වගේ..." සිරිමතී උලුවස්සට හේත්තු වුණාය.
" වගේ නෙමෙයි...රහසක්ම තමයි..මෙන්න මෙහෙ එනවකො ටිකක් ලගට...." ගුණසිරි තම ඉනෙහි සගවාගෙන සිටි පසුම්බිය ඇද ඉවතට ගත්තේය. සිරිමතී පසුම්බිය වෙත දල්වා ගත් දෑස් වෙනතකට නොගත්තාය..
"මේ මොකද්ද මේ.."
" චන්දරේගෙ තාත්තට බෙහෙත් ගන්ඩ ගියා.."
"ඉතිං..."
"මං උන්දෑ පුටුවක ඉන්දවල තියල තේ කඩේට යන්ඩ ගියා බීඩියක් බොන්ඩ කියල හිතාගෙන.."
" ඉතිං.."
"ඉතිං ඒ යනකොට මට දැනුණ මොකක් හරි දෙයක් මගෙ කකුලට පෑගුණා වගේ කියල."
" ඊට පස්සෙ..." සිරිමතී ඇස්ගෙඩි ලොකු කර ගත්තාය.
" ඊට පස්සෙ ඉතිං මං ඇහිද ගත්ත."
" කවුරුවත් එහෙම දැක්කද දන්නෑ..?"
" කවුරු දකින්ඩද..මං වටපිට බලලයි ගත්තෙ. කවුරුත් පේන තෙක් මානෙ හිටියෙ නෑ.."
" ඒක හිංද හොදයි.. කෝ කෝ ඉතිං ඕක අරින්ටකො බලන්ට..." සිරිමතීට එය විවෘත කරන තුරු ඉවසිල්ලක් නොවීය.
ගුණසිරි පසුම්බිය විවර කළේය. ඔවුන් දෙදෙනාට අදහාගත නොහැකි විය. තමන් ජීවිතයේ කිසි දිනෙක නොදුටූ විරූ මුදල් තොගයක් එහි මිටිකර දමා තිබුණේය. දෙදෙනා දෙදෙනාගේ මුහුණු දෙස බලා මොහොතක් රැදී සිටියේය. සිරිමතීගේ නෙත් අගින් කදුලු කැටයක් එළියට පැන්නාය. මුදල් පසුම්බිය දෙවියන්ගෙන් ලද ත්‍යාගයක් ලෙස ඔවුහු සිතූහ.
" දෙය්යො අපෙ මූණ බලල තියෙනවා...ලොකු කෙලීගෙයි පොඩ්ඩිගෙයි වාසනාව..ගිය සතියෙ හේදිරිස් මාම ගාවට ලොකු කෙලීගෙ හදහන අරං ගියාට පස්සෙ කිව්වෙ, කෙල්ල හරි වාසනාවන්තයි, වැඩි කාලයක් යන්නෑ ගෙදරට වාසනාව ගේනව කියල..." සිරිමතී උතුරායන සන්තෝෂයෙන් කීවාය.
" ඒ වුණා කියල දූලට මේවගෙ හාන්කවිසියක් එහෙම කණේ තියනව නෙමේ ඕං..එයාල මේව දැන කියා ගන්ඩ ඕනෙ නෑ. අනිත්තෙක එයාල තාම පොඩි එවුන්." ගුණසිරි තෙපලේය.
" ගුණේ , අපි දැන් මේවට මොනවද කරන්නෙ....මට නම් මේ සිද්ද වුනේ මොනවද කියල හිතා ගන්ටවත් බැරුව ඉන්නෙ..."
" ඒ වුණාට මගෙ හිතට හරි නෑ සිරිමතී.." ගුණසිරි ශෝකයෙන් කීවේය.
" ඒ ඇයි..."
" නෑ ඉතින්, මේ සල්ලි පොදිය කාගෙද කියන්ඩ අපි දන්නෑනෙ...මට නං හිතෙන්නෙම අද බෙහෙත් ගන්ඩ ආපු කෙනෙක්ගෙ අතින් වැටුනද කියලයි...එහෙම වුණානම් එහෙම..." ගුණසිරි ශෝක වූවේ සැබෑවටමය. ඔහු බොහෝ වේලා කල්පනා කළේය.
" එහෙම වෙන්න විදියක් නෑ ගුණේ, එහෙම බෙහෙත් ගන්ට ආවනං මෙච්චර මේ දාස් ගාණක් අරං ඒවියැ.." ඇය තම ස්වාමිපුරුෂයා අස්වසව්වාය. ඒ හුදෙක්ම තම ස්වාමියා කෙරෙහි ඇති සෙනෙහසද එසෙත් නැතිනම් පසුම්බියේ ඇති මුදල් කෙරෙහි තණ්හාවටදැයි මෙම ස්ථානයේ තෙවැන්නෙක් සිටියානම් හොදාකාරවම අවබෝධ කර ගන්නවා නිසැකය.
"සමහර විට ලොකු ලෙඩකට බෙහෙත් ගන්ඩ ආව ලෙඩෙක්ද දන්නෑ..." ඔහු අනුමාන කළේය.
"එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද..? මේ පොඩි දොස්තර කෙනෙක් ගාවට එන්නෑ..ඔච්චර සල්ලි තියාගෙන. එහෙනම් කෙලින්ම කොලඹ ලොකු ඉස්පිරිතාලෙක ලොකු දොස්තර මහත්තැන් කෙනෙක් අල්ලාවි.." ඇය එසේ නොවීමට කරුණු ගෙනහැර පෑවාය.
" ඒත් මට මේක අයිතිකර ගන්ඩ අදහසක් නෑ. මං මේක ගෙනාවෙ, ඒ වෙලාවෙ දෙන්ඩ අයිතිකාරයෙක් මේකට නොහිටි නිසාය..අපි මේක භාර දෙමුද සිරී..? ගුණසිරි තම බිරිදගෙන් විමසුවේය.
" පිස්සුද ගුණේ, දෙන දෙයියො දෙනකොට ගේ ඇතුළටම ගෙනැත් දෙනව කියන්නෙ මේකට...අනේ ඔය මනස්ගාත හිතන්නැතුව ඔන්න ඕක මෙන්න මෙහෙ දෙන්ට.." සිරිමතී මුදල් පසුම්බිය උදුරාගෙන ගෙතුලට ගියාය.
"සිරිමතී...." ගුණසිරි වෙනදාට වඩා හඩින් තම බිරිදට කෑ ගැසුවේය. එහෙත් ඒ වේදනාකාරී හඩ, හමා ආ සුලං පොදක දැවටී ගසාගෙන ගියාක් මෙනි.
සිරිමතී පෙර වාසනා මහිමයකින් ලද මුදල් පසුම්බියෙහි තිබූ මුදල් ගණන් කරන්නට නොගියාය. එය කිසිවෙකුට නොපෙනෙන, ගත නොහැකි ලෙස සගවා තබන්නට පරෙස්සම් වූවාය. ඇය වෙනදා මෙන් ගැහැණුන් හා සංවාදයට නොගියාය. ගුණසිරි ද වෙනදා මෙන් සුනාමි ගහන්නට නොගියේය. එහෙත් ගමේ මිනිසුන් කුළී වැඩකට අඩ ගසද්දි තමාගේ කොන්දේ අමාරුවකට බෙහෙත් ගන්නා බව පවසමින් මග ඇරියේය. ඔහු වැඩිපුරම කාලය ගත කළේ බූරු ඇදේය.
තමන් කිසි දිනෙක දැක නැති මේ සා විශාල මුදලක් කෙසේ නම් වියදං කරන්නේද යැයි ගුණසිරි සිතුවේය.. "මේ වරිච්චි බැද මැටි ගසා තනා ඇති ගේ කඩා අලුතින් ගෙයක් තනන්නට මුල පිරුව හොත් , මෙච්චර මුදලක් කොහින්ද යැයි ගම්මුන් සැක හිතනවා සහතිකය.ඒ විතරක් නොව කොහෙන් හෝ සොරකම් කළාදෝ යැයි කෙනෙකු පොලීසියට වුව පැමිණිලි කරන්නට බැරි නැහැ, " යි ඔහු සිතුවේය. එසේ වුව හොත් හාර මාසයක් නොව එක්කෝ ජිවිතාන්තය දක්වා වැලිකඩ ලගින්නට සිදුවෙන බව ඔහු කල්පනා කළේය.
" දැම්ම ඔය සල්ලි එහෙම ගන්නව නෙමෙයි..." ඔහු බිරිදට උපදෙස් දුන්නේය.
" මං ගන්ට ගිය සල්ලියක් නෑ.. ඊයෙ පියදාසගෙ කඩේට ගියාට පස්සෙ බේරෙන්ට නෑ කඩේ ණය ටික ගෙවල දාන්ටය කියල. අපිට කියල ආත්ම ගරුත්වයක් කියල දෙයක් තියෙන්ටත් එපැයි. බැරිම තැන අද උදේම අරකෙන් දාහක් අරං කඩේට ගිහිං දුන්න. අටසිය ගාණක් වෙලා තිබ්බ ඔක්කොම ගාන. මුදලාලි මගෙන් අහනවා " කොහෙන්ද බං මේ එකපාරටම සල්ලි උඹලට.." කියල. ඒ ගමන මං කිව්ව, ඇයි මුදලාලිට විතරද සල්ලි තියෙන නෑයො ඉන්නෙ, අපිට නැද්ද කියල. " හ්ම් ඒකත් එහෙමද " කියල මුදලාලි කරබා ගත්ත.
"ඒක හොදයි...නැත්තන් මුදලාලි බලයි අපිට කොහින්ද මේ එකපාරටම සල්ලි කියල" ගුණසිරි කල්පනාබරිතව තෙපලේය.
සිරිමතී තමා, පියදාස මුදලාලිට කියූ දේ සම්බන්ධව ගුණසිරි දැක්වූ එකගතාවය ගැන ඇය පුදුම වූවේ, ඇය ඔහුගෙන් එවැන්නක් බලාපොරොත්තු නොවූ නිසාය. දුක් කම් කටොලින් පිරී ඉතිරී ගිය අපායක් බදු ජීවිතවල අවසානය පැමිණ ඇති බව ඇය මෙනෙහි කළාය. එකවර මෙවන් විශාල ධනයක් ලැබීමට පෙර පිනක් කර තිබෙන්නට ඇතැයි ඇය සිතුවාය. ඇය ඈත අහස්කුස දෙස නෙත් යොමාගෙනය. මොහොතකින් ඇය, එහි ආ විශාල වළාරොදක පාවී ගියාය.
සියඹලා ගසකින් කොලයක් වැටෙන ශබ්දය, එක් ක්ෂණයකින් බළළෙකුගේ දෙකන් තුළ වැකෙන්නේ යම් සේද ගැහැණියක තුළද ඇයට ආවෙණික වූ සංවේදනයන් බොහොමයක් ඇතිබව විද්‍යාමාන කරමින් සිරිමතී එක් ක්ෂණයකින් තිගැස්සී ගියේය. ගැඹුරු නින්දක පහස ලබමින් සිටි අයෙකු, කිසියම් බලපෑමකින් නොසිතූ මොහොතක අවදි වූ කල, ටික වෙලාවක් අන්ද මන්ද වී යන්නාසේය. ගත අප්‍රාණික ස්වභාවයක් ගන්නා සේය. සිරිමතී තුළද එවැනි ලක්ෂණ පෙන්නුම් කළාය. ඇය, පාවට්ටා ගස් අතරින් කවුරුන් හෝ පිරිසක් ගේ දිහාවට එනවා දුටුවාය. ඇය හිටිවනම තම දෑතින් දෙනෙත් පිසදා ගත්තාය.
"අර මොකද අර...කවදාවත් නැතුව රතු මැද්දුං මේ පැත්තට දුවගෙන එන්නෙ..." සිරිමතී පිල් කඩින් බිමට බැස්සාය.
" මෙලහකට කුලී වැඩක්වත් කියන්ඩ වෙන්ඩැති..කියනව මගෙ කොන්ද අමාරුයි කියල..දැන් දවස් ගාණක් වෙනව කියනව..." ගුණසිරි බූරු ඇදේ අනිත් අතට පෙරළුනේය.
"ගුණේ..." සිරිමතී වෙවුළුම් හඩකින් කෙදිරි ගෑවාය
"ගුණේ..නැගිටින්ටකෝ...අර බලන්ට අර මේ පැත්තට පොලීසියෙනුත් එනව...පිටිපස්සෙන් පියදාස මුදලාලිත් එනව...." ගුණසිරි දඩිබිඩි ගා බූරු ඇදෙන් බිමට පැන යට ලීයේ එල්ලා තිබූ කමිසය හැද ගත්තේය. සිරිමතී භයින් තැති ගත්තේය. කිසි දිනෙක පොලීසියෙන් තියා ග්‍රාමාරක්ෂකයෙක් වත් පැමිණ නැති ගුණසිරිගේ ගෙදරට පොලීසියේ මහත්තුරු හත් අට දෙනෙක්ම පැමිණෙන්නේය.
" සර් මේ තමා ගුණසිරි.." පියදාස හදුන්වා දුන්නේය..
" එතකොට තමුසෙද මිනිහ...අපරාධ කරල එච්චර කාලයක් හැංගිලා ඉන්ඩ බෑ මිනිහො.." පොලිස් නිලධාරියෙක් එසේ කියද්දි , ගුණසිරි යමක් තෙපලන්ට පටං ගත්තේය.
" හා..හා නිදහසට කරුණු කියන්ට මෙතැන බෑ. ඒව උසාවියේදී බලා ගන්ඩ පුළුවන්...කො තමුසෙ හංගලා තියෙන අනිත් සල්ලි..."ගුණසිරි සියලු මුදල් සගවා ඇති තැනින් ගෙන පොලිස් නිලධාරීන් අත තිබ්බේය..
"ගුණසිරිගේ දෙඅත් වලට මාංචු වැටිණ..." සිරිමතී විලාප තිබ්බාය. ලොකු දූයි පොඩ්ඩියි මේ කිසි දෙයක් නොදනී ඔවුන් තාම පාසලේය.
"මේ ඔක්කොම හොර සල්ලි...මට කියනවා කවුද මේ හොර සල්ලි අච්චු ගහන්නෙ, කොහෙද මේක කරන්නෙ, තව කවුද මේකට සම්බන්ධ කියල." පොලිස් නිලධාරියෙක් එසේ කියද්දී , ගුණසිරිගේ හදවත මොහොතකට නතර වූවාක් මෙන්විය. සිරිමතීට සිහිය නැතිවිය. ගමේ ගැහැණුන් කීප දෙනෙක් ඇයව වත්තන් කරගෙන ගෙතුලට ගෙන ගියාය. ගුණසිරිට කියන්නට දෙයක් නොවීය. ඔහුගේ දෙනෙත්වලින් කදුළු කැට වෑස්සෙන්නට විය. ඒ කදුලු කැටයක් ගානේ ඔහු පසුම්බිය හමු වූ මොහොතේ පටන් වූ සිද්ධී දාමය සිහියට නගා ගත්තේය.....
